Seul contre tous

In Seul contre tous komen we de paardenslager uit Carne, Noé's middellange speelfilm die in 1992 op het Rotterdamse filmfestival te zien was, weer tegen. Deze op zijn minst onaangenaam te noemen man (gespeeld door de onvervangbare Philippe Nahon) heeft er net een gevangenisstraf opzitten voor het geweld dat hij gebruikte tegen de man die hij ervan ver¡dacht zijn stomme, half achterlijke dochter te hebben verkracht. Zijn slagerij in Lille is gesloten en hij is werkloos. Inwonend bij een geblondeerde feeks en haar moeder, vervliegen zijn dromen over een nieuwe zaak. Na een gevecht met de hoogzwangere blondine vertrekt hij met een pistool in de hand de nacht in. Vanaf dat moment zijn we overgeleverd aan zijn monologue intérieur, waarin hij zijn pijlen richt op een samenleving die hij niet langer begrijpt. De man zit vol haat, wraakzucht, vuilbekkerij, racisme, seksisme en andere politiek incorrecte ideeën, die van tijd tot tijd een even nachtmerrie-achtige als schijnbaar onontkoombare logica hebben. Zonder mededogen voor de kijker, maar niet zonder (zwarte) humor, sleept Seul contre tous de kijker mee naar een merkwaardig happy end. Noé draaide zijn provocerende, ijzersterk gemonteerde film evenals Carne in Cinemascope. Alvorens de dramatische climax aanbreekt, krijgen gevoelige kijkers dertig seconden de tijd om de zaal te verlaten.