Después del diluvio

Je zou deze film zo kunnen samenvatten: de eeuwige (non-)problemen van twee mannen en één vrouw, opnieuw. Toch klinkt dat nog te dramatisch voor een werk dat door de maker als uitdrukkelijk antidramatisch wordt beschouwd. Het zou misschien volstaan op het niveau van het verhaal (wat kun je eigenlijk nog meer zeggen over één vrouw en twee mannen?), maar beslist niet op het niveau van de esthetiek.
Verbaas je over het groen waaruit alles hier lijkt voort te komen en waarin alles aan het eind lijkt te verdampen. Om van het rood nog maar te zwijgen! Het rood van een lampenkap, van een auto, van een jas. En het vreemde geel van de auto van de vrouw. En dan is er nog haar jurk, gelig aan de onderkant, steeds groener wordend naar de hals, terwijl een andere jurk onderaan wit is en lichtrood aan de bovenkant. Daar vind je de spanning en hartstocht van Después del diluvio.