Nebraska

Alexander Payne (Sideways) ondervond nogal wat weerstand bij het maken van Nebraska. Zijn studio stond erop dat hij een beroemdheid als Robert Duvall of Gene Hackman zou kiezen voor de hoofdrol. Zijn distributeur was faliekant tegen filmen in zwart-wit. Gelukkig negeerde Payne deze eisen.
Geen betere vertolker denkbaar van Woody Grant, geboren verliezer met ambities die zijn opgelost in alcoholdampen, dan Bruce Dern, de acteur die in de jaren zeventig begon als belofte maar nooit doorbrak. Als Woody, een rol die hem in Cannes de prijs voor beste acteur opleverde, levert hij zijn misschien wel beste prestatie ooit.
Samen met zijn zoon David reist Woody van Montana naar Nebraska, waar hij denkt de lotto te hebben gewonnen. Onderweg loopt het tweetal allerlei kennissen en familie tegen het lijf die nog geld tegoed hebben van Woody. Terwijl Woody's flinterdunne versie van de Amerikaanse Droom implodeert, probeert zoon David door te dringen tot de vader die hij nooit echt gekend heeft. Het zwart-wit dompelt deze tragikomische roadmovie in passend nostalgische weemoed.