Je ne suis pas morte

Alix is een vrouw van 27, op zoek naar het enige waartoe ze niet in staat is: liefhebben. Na een reeks vriendjes die haar aan elkaar doorgeven, komt ze in handen van het pooiertje Raphaël, werkzaam in Rome en Saint-Ouen. Hij verkoopt haar aan een Pool. Die verkracht haar en laat haar voor dood achter. Ze wordt gevonden door Frédéric, wiens liefde keer op keer is afgewezen na de breuk met zijn vrouw, en Hélène, een jong meisje dat haar comateuze moeder verzorgt. Alix en Frédéric krijgen een soort van relatie en vormen zo twee tegenpolen in het concept liefde, waarover de film uitgebreid filosofeert. De film blijft ondanks dit beladen onderwerp wel een lichte toon houden.
Je ne suis pas morte, een film van drie uur, bestaat uit drie delen: Par les beaux soirs d'été, gevolgd door Le chant des séparés en eindigend met Par des chemins étranges. Er is een overvloed aan anekdotes en voortdurend worden er op onconventionele manier verhaaltjes binnen verhaaltjes verteld. De verbeelding is onbegrensd, wat soms te ambitieus en repetitief kan overkomen, maar in ieder geval altijd verrassend is. Je zou kunnen zeggen dat Jean-Charles Fitousse hiermee zijn ars poetica heeft bepaald.