Jalainur

De steenkoolmijnen van Jalainur, in Binnen-Mongolië, behoren tot de laatste plaatsen ter wereld waar nog op grote schaal stoomtreinen functioneren. Het levert spectaculaire beelden op van monumentale socialistische industrie: de lange stoompluim die een locomotief achterlaat, voorbijzwoegend door een besneeuwde vlakte; de dampen die over de grond spuiten als de trein halt houdt; de naar boven groeiende wolken van een tiental treinen in de verte.
Ondertussen is het er bitter koud - tijdens de opnamen was het regelmatig veertig graden onder nul. Aan het begin van Jalainur delen twee treinarbeiders in een locomotief tegen de voorschriften in een glas. De oudste gaat binnenkort met pensioen; de jongere man is zeer aan hem verknocht. In een drama dat zich kalm en onvermurwbaar voortbeweegt, blijft hij achter zijn oudere collega aanlopen, die hem zonder veel overtuigingskracht steeds wegstuurt.
Zhao Ye, die eerder zijn poëtische visuele talent toonde in Ma Wu Jia (2007), draaide op HD. De camera duikt soms tussen de mensen in, zoals wanneer een ontsnapt varken wordt achtervolgd, en glijdt soms majesteitelijk voorbij, zoals in de enorme reparatiehal voor locomotieven. Ondertussen zien we flarden communistisch arbeidersleven. De treinarbeiders worden streng toegesproken vanwege het stiekeme drinken, en een traditionele muziekvoorstelling weet nauwelijks publiek te trekken - ondanks het manmoedig enthousiaste ‘Come on, let’s go!’ van de zanger. (GT)