Milky Way

Avant-gardistische psychedelica, poëtisch minimalisme, meditatief tableau vivant, cartooneske schets. Afhankelijk van de geestesgesteldheid van de kijker bij het betreden van de filmzaal zal zijn interpretatie van Milky Way naar de ene of andere kant hellen. In negen onafhankelijke, lange scènes, alle vanuit een vast kader gefilmd, maakt regisseur Benedek Fliegauf een studie van basale menselijke bewegingen, handelingen en communicatie. Dialogen ontbreken. Een uitgekiende, subtiele soundtrack biedt een enigmatisch reliëf en versterkt het dagdroomeffect van de veelal absurde vignetjes, als vertraagde opnames van een subrealiteit. Waar dit ons naartoe leidt, is vooral aan ons. Van plotontwikkeling is nauwelijks sprake. Toch is er ook nergens stilstand. Er kunnen zelfs bescheiden climaxen ontwaard worden, die echter niet in de gebruikelijke ontspanning overgaan. Mountainbikers voeren een evenwichtsballet uit op een hoop stenen. Een bejaarde man komt in een zwembadscène via een aanvankelijk subtiele choreografie aan zijn gerief tegen de rug van een anonieme vrouw. Een oude vrouw stort op een kaal speelplaatsje ineen en wordt weggedragen. Plaats en tijd zijn onkenbaar en schijnbaar onbelangrijk. Benedeks strak georkestreerde composities krijgen een welhaast grafische kwaliteit, die eerder naar beeldende kunst dan naar film neigt. Het abstracte vocabulaire van elk hoofdstukje resulteert in een enigszins gefixeerd puntje in een groter verhaal, dat voor de meesten van ons meer naam dan concrete betekenis heeft: Melkweg.