Drifter

Drifter is de tweede film uit Guimarães’ trilogie over de eenzaamheid en volgt op The Soul of the Bone (2004). De regisseur reisde met zijn kleine crew rond op enkele federale verbindingswegen in de noordoostelijke staat Minas Gerais in Brazilië. Hier trof hij drie eenzame reizigers, Valdemar, Nercino en Paulão. Ze trekken in hun eentje rond, zonder einddoel, zonder enig doel, louter op weg naar het volgende moment, en komen daardoor ieder tot een geheel eigen verbinding met het landschap en de grotere levensvragen. Soms ontmoeten ze elkaar. De regisseur filmt hen zonder veel ingrepen, met aandacht voor hun wereld. De persoonlijke achtergronden blijven echter vaag, hun geestelijke staat zonder diagnose.
Guimarães lijkt niet zozeer geïnteresseerd in hun precieze biografie als wel in de filosofische waarden die in hun uitbarstingen, stiltes en anekdotes voor anderen besloten liggen. De personages hebben ieder hun eigen versie van het leven te vertellen, variërend van complottheorieën over negatieve geesten tot uit de praktijk geboren reflecties over de menselijke geest. Meer en meer lijkt het alsof de personages hun eigen projecties worden en gaan ze als het ware op in de hen omringende omgeving en geluiden.