Tierische Liebe

In de buitenwijken van de grote steden waar honderdduizenden mensen deur aan deur wonen, en in een tijd waarin de technische mogelijkheden om te communiceren een enorme vlucht hebben genomen, is de mens paradoxaal genoeg eenzaam geworden. Hij is teleurgesteld in zijn medemens en wendt zich tot het dier. Honden en andere huisdieren dienen als gesprekspartners, als levenspartners, als knuffelobjecten en als bedgenoten. Sociaal uitgestotenen, drugs- en drankverslaafden en vereenzaamden klampen zich aan hun dieren vast als aan laatste strohalmen. Aan de lijn van hun hond laat documentarist Ulrich Seidl zich meenemen in het onbekende leven van de moderne paria. Seidl is niet iemand die bescheiden voor de drempel blijft staan. En áls mensen al een slaapkamer hebben, dan houdt de regisseur ook daar geen halt. Hij dringt door tot de intiemste momenten van de huisdierenhouder en wendt dan zijn blik niet meer af, hoe gek zijn ondervraagden het ook maken. Maar hoe onthullend Seidls weergave van de omgang tussen mens en dier ook is, toch lijkt dit niet zijn werkelijke onderwerp. Via de getoonde omgang met dieren wordt een menselijk en maatschappelijk fenomeen blootgelegd. Ulrich Seidl maakt een vernieuwend soort maatschappelijke documentaire met de visuele souplesse van speelfilms en met een ongenaakbare blik op zijn omgeving. Hij laat zien waar de samenleving gist, schimmelt en in ontbinding verkeert. Seidl heeft een bijzonder vermogen om zijn personages totaal onverbloemd in beeld te brengen. Zijn werkwijze is mede daardoor omstreden. Critici spreken in verband met Seidls films eerder over slachtoffers dan over hoofdpersonen.