Leung goh nuijen, yat goh leng, yat goh m leng

Een vrouw is een stad. Dat jaar, toen ze nog niet gevormd was, was ze een lied zonder melodie, was ze als dansende tonen die wegwoeien. Dat jaar, toen ze in volle bloei stond, kwamen mannen naar haar toe als pelgrims. Ze vocht met hen; soms won ze, soms verloor ze. Maar zweten deed ze niet. Dat jaar werd ze oud en was de tijd gekomen de gasten weg te sturen. Nu begon ze hen te amuseren, maar de liedjes waren moe, de zangeres vocht tegen de tijd. Dat jaar was ze al een schim, eindeloos starend naar die slaperige vluchtelingen die niet weg konden komen, vliegen of vertrekken. Een vrouw is een vrouw. Die middag ontmoet ze haar voor de thee. Ze denkt: tijd niet gezien. Wat zal ik het eerst tegen haar zeggen? De ander denkt: wat zij onthoudt is wat ik het liefst wil vergeten. Twee vrouwen, één voet en tien voeten, één op hoge hakken, de ander niet.