When the Waves Are Gone

Hermes Papauran is een vooraanstaand politieagent die betrokken is bij de wrede war on drugs van de Filipijnse overheid. Verteerd door schuldgevoelens over de in scène gezette bloedbaden waarvan hij getuige is, krijgt hij een slopende huidaandoening en vlucht naar het platteland. Supremo Macabantay, een louche figuur uit Hermes' verleden die net is vrijgekomen, zint op wraak op de herstellende politieman.

Lav Diaz’ When the Waves Are Gone is een gestileerde, overvloedige film noir die de twee personages afwisselend volgt, waarin de beroemde Filipijnse filmmaker zijn meedogenloze onderzoek naar het getergde morele geweren van het land voortzet. De verplaatsingen van Manilla naar een havenstad en een dorpje aan de kust geven de film een dynamisch ritme met lange narratieve weglatingen afgewisseld met ononderbroken realtimepassages.

Hoewel When the Waves Are Gone een politieke thriller is, wordt de dramatische spanning ook bepaald door lange uitweidingen waarin de twee hoofdpersonen op elkaar wachten, als rivalen in een spaghettiwestern. Naast Diaz' typerende esthetische, lange, statische shots van vergezichten wordt ook de eveneens kenmerkende theatraliteit van de film versterkt door dansscènes zonder muziek, uitmondend in een grootse, rituele krachtmeting aan de kust. Met voelbare wanhoop en woede gaat Diaz tekeer tegen een land dat, net als Hermes' zieke lijf, vastbesloten lijkt zichzelf te vernietigen.           

– Srikanth Srinivasan