Maybe Tomorrow

Een verliefd stel, maar beiden helaas al met een ander getrouwd. Wat te doen? Maybe Tomorrow is Judit Eleks tweede fictiefilm, die vertraging opliep door haar stilgelegde Martinovics-project. Het is tevens haar eerste fictiefilm die vertoond werd op IFFR, na haar cinéma vérité-epos On the Field of God in 1972-73 en A Commonplace Story, beide in 1976 op IFFR vertoond.

De gemoederen lopen hoog op: mensen sissen en schreeuwen waarheden en beledigingen naar elkaar in een wereld die volledig lijkt te bestaan uit permanent smerige, vervallen huizen en appartementen. Te midden van die ravage hebben sommige voorwerpen, zoals een klok die stil is blijven staan toen iemand overleed, een symbolische waarde voor de personages. Andere zien eruit alsof de set-designer gedacht moet hebben dat niet schoonmaken het gewenste effect zou geven. Ondergoed verwijst zowel naar begeerte als naar een onverschilligheid om die te verbergen; koude spaghetti suggereert dat er meer in het leven is dan eten en jezelf in leven houden.

Maybe Tomorrow doet denken aan John Cassavetes, maar zijn werk oogt kleurloos en beschaafd in vergelijking met deze neerwaartse spiraal van een relatie die ten onder gaat – eerder door de lusteloosheid van een vermoeide samenleving die elk gevoel van richting en zingeving kwijt is dan door kwade bedoelingen.

– Olaf Möller