Viaggio nel crepuscolo is een bespiegeling over het lange jaar 1968 in Italië aan de hand van een aantal films uit die tijd. Het is ook een visie op de cinema van Marco Bellocchio, gebaseerd op een aantal meesterwerken, zoals zijn indrukwekkende debuut I pugni in tasca (1965) en misschien wel zijn meest gewaagde werk, Buongiorno, notte (2003). In die laatste film ziet hij de ontvoering van en moord op Aldo Moro als een versie van zijn diepste persoonlijke obsessie: de giftige en tragische vader-zoonrelatie.
Het veelvuldige gebruik van animatie in Viaggio nel crepusculo vormt een surrealistische tegenhanger van de vele nieuws- en documentairebeelden die we te zien krijgen. Historici en filosofen spreken uitgebreid over de lessen die we uit die jaren kunnen trekken. Films uit die tijd die net zo complex en gelaagd zijn als Viaggio nel crepuscolo zijn uiterst zeldzaam.