Zonder Italo Disco geen house, geen Chemical Brothers, geen Daft Punk, toch? Of hoe een jolig muziekgenre toch waardig oud kan worden. Met een stevig portie amusante feitjes voert deze documentaire ons terug naar het tijdperk waarin miljoenen Europeanen losgingen op commerciële riedels met synthesizers en bizarre Engelse teksten. Het genrelabel hebben we te danken aan een Duitse producer. Een gezonde mix van ernst en ironie typeert de commentaren, die worden geserveerd door internationale trendwatchers, sociologen en natuurlijk de pioniers zelve.
Hoewel maar al te vaak getypeerd als een van de minst coole muziekgenres, levert het wel een sprankelende muziekdocumentaire op met heerlijke eighties-look en vol visuele vondsten. En de claim van een ‘futuristisch’ genre blijkt inmiddels ook gerechtvaardigd: Italo Disco wordt momenteel weer vaak gespeeld en bewerkt door tal van dj’s. De volgende keer dat je ‘Dolce vita’ hoort, zal je voortaan ook meer herkennen dan enkel de tekst.