Natsu no imoto

Interview met de maker: - Aanvankelijk was de grote lijn van het scenario als volgt: er is een jonge man, Tsuruo, van wie niet bekend is of hij de zoon is van Hosei Komatsu of van Kei Sato, wat Komatsu ertoe brengt een reis te ondernemen om Tsuruo te ontmoeten. Een eenvoudige reisbeschrijving van Komatsu leek ons echter interessant genoeg en we hebben gemeend er goed aan te doen een jongere zuster te introduceren die op zoek gaat naar haar oudere broer. Op dat moment kregen we het idee -in zekere zin een toeval maar tegelijkertijd zeer logisch- om een parallel te trekken tussen de verhouding broer-zuster en Japan-Okinawa. - Tot nu toe projecteerde ik mezelf zeer persoonlijk in mijn films. Bij deze film heb ik dat niet willen doen. Wel gaat het over twee vragen die me al vijf jaar bezig houden: "Wat is eigenlijk Japan?" en "Wat betekent het japanner te zijn?". Op dit moment zijn deze vragen op ieders lippen, maar blij ben ik daar niet om. Want ze komen niet uit ieder individu persoonlijk, maar zijn aan de orde gekomen doordat we door nationale en internationale gebeurtenissen in het nauw zijn gedreven. - De film is direct na de teruggave van Okinawa door de amerikanen aan Japan op 15 mei 1972 gedraaid. Dat heeft bij de bewoners wel enige verbazing gewekt, want tot dat moment werden er wel films opgenomen, maar alleen over de gevechten in 1945 of over de strijd van het Arbeiders Actiecommité tegen de vestiging van een amerikaanse basis. Aangezien we nauwelijks een woord van de taal van de Ryukyu-eilanden verstaan, staat voor mij vast dat ze een onafhankelijk land behoren te vormen. Men spreekt van teruggave, maar de eenvoudige waarheid is dat voor het eerst na de oorlog Japan weer een kolonie in bezit heeft genomen. En er zullen er meer volgen. Want nu het japanse kapitalisme voor zo'n lage prijs grondgebied heeft verworven, wat de droom van alle imperialisten is, heeft het de smaak te pakken. En ondanks dat denkt de japanse jeugd er in al zijn naïviteit aan om prettige vacantiedagen op Okinawa door te brengen. Gegeven de situatie in Japan is die spontane drang wel begrijpelijk. Maar intussen ligt daar de vraag: in welke richting gaat de spontaniteit en naïviteit van de japanse jeugd wanneer het er om gaat zich tegen de uitbreiding van het japanse imperialisme te verzetten?