Interviews

Waarom zwart-wit? Because it looked fucking cool!

02 februari 2019

Interviews

Waarom zwart-wit? Because it looked fucking cool!

02 februari 2019

Brian Welsh over Beats

Geschreven door Anton Damen

Na het zien van het toneelstuk Beats zei Brian Welsh in de foyer tegen acteur Keiran Harley dat hij het graag wilde verfilmen. Dat het stuk maar drie scènes telde en één acteur had (Harley zelf), boeide niet. Wat wel boeide? “De manier waarop hij zijn verhaal had geïntegreerd met de technotrack. Dat maakte dat je van je stoel af wilde springen om te dansen”, herinnert Welsh zich. Hij herkende zichzelf in het stuk, hoewel zijn raves in 1994 – hij was toen dertien jaar oud – vooralsnog beperkt bleven tot zijn slaapkamer. Samen verzonnen Harley en Welsh nieuwe personages, en breidden zij het verhaal uit. En ook al ziet de film er compleet anders uit, “de basisideeën van het stuk zijn nog steeds die van de film, dus vandaar dat ik het best een authentieke adaptatie durf te noemen.”

Boezemvrienden

Het geheime wapen van Beats is de perfecte casting. De twee pubers Johnno en Spanner zijn innemende jonge honden, en totaal geloofwaardig als boezemvrienden. Welsh: “Ik zag duizenden jonge acteurs op auditie, onder wie heel veel getalenteerde. De grote uitdaging was om de vriendschapsband te casten. Om de film te laten werken, moet je als kijker echt van die jongens houden.” Lorn McDonald werd als eerste gecast. Hij kwam op auditie voor de rol van Johnno, maar kreeg die van Spanner. Zijn ideale tegenspeler liet echter op zich wachten. “Toen vertelde Lorn me dat zijn beste vriend, die in de Verenigde Staten in een toneelstuk stond, een paar dagen voordat we met de opnamen begonnen, terug zou keren naar huis. Was het geen idee om eens met hem te skypen? Zo gezegd, zo gedaan, en op basis van het gesprek met Cristian Ortega dacht ik: dit zou best wel eens kunnen werken. We hadden maar weinig tijd voor repetities, maar het feit dat ze al zo close in het echt waren – de eerste keer dat Cristian zelf naar een feest ging, was met Lorn – maakte dat er ogenblikkelijk een chemie was die je ook werkelijk op het scherm terugziet.”

Mythologiseren

De jaren negentig zijn inmiddels geschiedenis, maar toch allesbehalve stoffige geschiedenis. Waarom koos Welsh er dan voor om de film in zwart-wit te draaien? “Dat had ik al vanaf het prille begin voor ogen. Sterker nog, op de voorpagina van de eerste scenarioversie stond al dat het in zwart-wit zou zijn. Ik kreeg meteen het advies om dat even snel weg te halen, omdat anders niemand zijn geld in het project zou willen steken (lacht). Ik wilde dat de film als een herinnering zou voelen, als een schetsboek. En als je de film afkijkt, snap je ook waarom ik per se zwart-wit wilde. Maar de hoofdreden? Because it looked fucking cool! Het maakt dat je als kijker echt heel goed naar die jongens gaat kijken, het mythologiseert de tijdsperiode.”

De beginnende maker moest wel zijn poot stijf houden, want uitvoerend producent Steven Soderbergh (die in het begin van zijn eigen carrière het zwart-witte Kafka afleverde) was niet meteen enthousiast. “Ik kwam met hem in contact vanwege een potentieel tv-project. Steven is heel genereus en grappig, en hij wilde me wel bij het maakproces van Beats begeleiden. Zijn naam opent natuurlijk wel deuren. Als ik in een overleg zit met mensen die denken ‘ben jij nou echt een regisseur’, dan hoef je zijn naam maar te laten vallen en de Chardonnay wordt opengetrokken en ze willen dat je hun jouw hele levensverhaal vertelt. Als ik ergens vastliep, hoefde ik hem maar te bellen. Aan twee woorden van hem had ik dan genoeg. Hij was betrokken, maar uiteraard wel op afstand. Want terwijl hij mij adviseert over een verhaal van twee Schotse jochies op weg naar een illegale rave, draait hij zelf een film van zestig miljoen dollar over de Panama Papers met Meryl Streep, tegelijkertijd een film voor Netflix en is hij ook nog vijf andere projecten aan het produceren. Volgens mij is er meer dan één Steven.”

Stampende soundtrack

Met de Schotse setting, de drugs, het arbeidersmilieu en niet te vergeten de stampende soundtrack ligt de vergelijking met Trainspotting op de loer. Dat hoef je Brian Welsh niet te vertellen. “Het was vanaf het eerste moment onze grootste zorg dat luie journalisten de film zouden wegzetten als ‘weer een film over Schotten aan de drugs’. Volgens mij zijn wij heel wat optimistischer dan Irvine Welsh, en onze personages zijn zeker niet zo nihilistisch. Het probleem is alleen dat Trainspotting zo’n enorm succes was, dat mensen het nu associëren met het allerbeste wat de Schotse cinema ooit is overkomen. Ik zou zeggen dat we meer films uit Schotland nodig hebben die over echte mensen gaan, en dat we die hun een eigen stemgeluid moeten geven. We hebben meer diverse verhalen nodig. Niet alleen in Schotland, maar overal.”

 

Andere berichten over IFFR 2019