Vincent Boy Kars on Drama Girl
23 januari 2020
Drama Girl is vanaf nu in de bioscoop te zien
Vincent Boy Kars bouwt aan een oeuvre dat de regels voor non-fictie en fictie binnenstebuiten keert. Het voor een Tiger Award genomineerde Drama Girl is deel twee van Kars’ uiterst persoonlijke trilogie over millennials die grip proberen te krijgen op hun leven.
Of het nu gaat om mensen die voor het eerst een pornofilm maken (My First Porn Film en tv-serie Vieze film) of om een vriend die in Independent Boy tijdelijk de regie over zijn leven aan Vincent Boy Kars overdraagt: de deconstructie van het documentairegenre en de emotionele confrontatie van de maker met zijn onderwerp gaan bij Kars altijd hand in hand.
Het is de rode draad door het prille oeuvre van de Nederlandse filmmaker: Kars spreekt met zijn hoofdpersonen een situatie af waarin zij zich aan bepaalde regels onderwerpen, om vervolgens samen te ontdekken wat er dan gebeurt. De kijker krijgt het hele proces te zien – inclusief de discussies over wat ze nu in godsnaam eigenlijk aan het doen zijn.
Zo ook in Drama Girl, de opvolger van Independent Boy: hoofdpersoon Leyla speelt samen met acteurs (Pierre Bokma en Elsie de Brauw als haar ouders, Jonas Smulders als haar vriend) momenten uit haar leven na, om te zien of ze zo wél grip op haar levensverhaal krijgt.
U werkt meestal met vrienden.
“Tot nu toe wel, maar met Leyla de Muynck heb ik juist voor het eerst een onbekende gecast. Ik zocht iemand die vergelijkbaar leed als ik had meegemaakt en die vond ik niet in mijn vriendenkring. En ik wilde dit keer ook buiten m’n comfortzone gaan.”
Komt bij u het concept altijd eerst?
“Ja, en daar zoek ik dan iemand bij. Het gaat ook altijd om iets wat ik over mezelf wil zeggen. En over mijn generatie, de millennials. De onderwerpen komen uit mijn eigen leven, uit mijn directe omgeving en net daarbuiten.”
U noemt filmmaker Ulrich Seidl als inspiratie.
“Ja, en bijvoorbeeld The Five Obstructions van Lars von Trier en The Act of Killing van Joshua Oppenheimer – films waarin fictie en non-fictie naast elkaar bestaan. Het was voor mij een openbaring dat je een wereld kunt creëren, net als bij een speelfilm, en daarbinnen een documentaire kunt maken. Dat heb ik bij Independent Boy gedaan en bij Drama Girl een stap verder gevoerd. Dit keer is het meer cinema geworden, met acteurs en een grotere crew.”
U verbergt niet dat u ensceneert. In Drama Girl horen we zelfs ‘actie!’ en ‘stop!’ roepen.
“Het verhaal van Drama Girl is het proces. En daar geef ik openheid over, ook voor de kijker. Dat is ook het verschil met realityshows. Ik ben opgegroeid met Big Brother. Vooral het eerste seizoen, toen deelnemers er nog heel puur in stonden, kijk ik nog wel eens terug. Ik vind het conceptuele van realityshows inspirerend. Zonder MTV Made had ik bijvoorbeeld Independent Boy misschien niet gemaakt.”
Reality lijkt vaak nep.
“Ik denk dat we daarover vaak te cynisch zijn. Als jij met een groep mensen een tijdje op een eiland leeft, dan maak je echt wel iets mee. Iets dat je daarna nooit meer vergeet.”
Reality als een intensere manier van leven?
“In het echte leven hebben mensen muren. Ook vrienden, ook familie. Niemand zit erop te wachten om zo diep te gaan als in mijn films. Ik heb daaraan zelf wel behoefte, maar in het echte leven ben ik te conflictvermijdend. In mijn films durf ik bijna alles. Dan ga ik dóór, totdat iemand stop zegt.”
U pusht Leyla soms ook nádat ze stop heeft gezegd.
“Omdat ik dan denk dat het ook voor háár beter is. We willen een gelaagd beeld van haar geven. Niemand heeft wat aan een oppervlakkig verhaal. Bovendien mocht ze na afloop zeggen wat ze er niet in wilde hebben. Zo’n afspraak maak ik altijd. Zodat je tijdens het filmen geen belemmering voelt.”
Is de camera een katalysator, in plaats van een stoorzender?
“Absoluut. Dankzij de camera verdwijnen barrières en kun je elkaar écht leren kennen. Natuurlijk zijn de eerste draaidagen nog wat stroever, maar daarna verdwijnt dat. Bovendien: je kan niet liegen voor een camera. Dan val je door de mand. Ook als ik je op het moment zelf geloof, zie ik het in de montage.”
Scheelt het dat millennials met camera’s zijn opgegroeid?
“Ik denk het wel. Kijk, je speelt sowieso altijd een rol. Ik ben in dit interview anders dan met mijn vriendin of in de trein. Daar is onze generatie zich waarschijnlijk meer van bewust.”
Toch lijkt u vooral tevreden wanneer Leyla zich tegen haar rol verzet.
“Omdat ze dan niet acteert, maar ís. In het begin ensceneerden we gebeurtenissen die langer geleden waren. Maar gaandeweg kwamen we bij dingen die ze nog niet verwerkt had. Dan wilde ze soms niet verder. En ja, daar begint het voor mij pas echt interessant te worden. Omdat acteren en zíjn dan door elkaar gaan lopen.”
Geschreven door Kees Driessen
Drama Girl is vanaf 5 maart in de bioscoop te zien
