Kim Yonghoon over Beasts Clawing at Straws

Tussen het gebruikelijke scala aan stijlen en benaderingen in de selectie voor de Tiger Competition van IFFR zit dit jaar ook een onversneden genrefilm: de gewiekste zwarte misdaadkomedie Beasts Clawing at Straws van de debuterende Zuid-Koreaanse filmmaker Kim Yonghoon.

In Beasts Clawing at Straws hebben een schoonmaker, een douaneambtenaar en een animeermeisje ieder hun eigen redenen om van het rechte pad af te dwalen wanneer de gelegenheid zich aandient. “Ik wilde gewone mensen opvoeren die ver zijn verwijderd van de criminele wereld, maar zich door omstandigheden toch met de misdaad inlaten”, legt Kim Yonghoon uit. “Om het publiek mee te krijgen in de humor en spanning, is het noodzakelijk dat kijkers sympathie voelen voor de personages.”

Kim hoeft zich, dankzij het werken met doorgewinterde acteurs als Jeon Doyeon (Secret Sunshine), Jung Woosung (Asura) en Youn Yuhjung (Right Now, Wrong Then), in ieder geval geen zorgen te maken over de aantrekkelijkheid van zijn personages – ook al verdienen die misschien niet allemaal de sympathie die ze zo kundig weten op te wekken.

De film begint en eindigt met een tas vol geld, die als een rode draad door de film loopt en alles en iedereen aan elkaar verbindt. Was die tas ook het beginpunt van het scenario?
“Het script is gebaseerd op een Japanse roman met dezelfde titel, geschreven door Sone Keisuke. Ik vond het bij toeval in een boekwinkel, begon te lezen en zag er meteen een film noir in met zwart-komische elementen. Toen ik het scenario ging schrijven moest ik natuurlijk nadenken hoe ik er daadwerkelijk een film van kon maken. De beginscène is erg vergelijkbaar met die in het boek: een personage dat een geldtas draagt. Maar de roman beschrijft het personage, terwijl ik besloot om de tas zelf het centrale object te maken, haast alsof die het hoofdpersonage is van de film. Maar ook de rol die wordt gespeeld door Jeon Doyeon heb ik gop zo’n manier geschreven dat zij de sleutel tot het hele verhaal vormt. Haar personage staat met alle anderen in contact.”

Het verhaal ontvouwt zich als een puzzel: verschillende stukken worden los gepresenteerd voordat ze uiteindelijk op hun plek vallen. Tussen deze verhalen springt de film ook nog heen en weer in de tijd, vaak zonder dat de kijker het in de gaten heeft. Welke functie heeft het desoriënteren van het publiek?
“Ik stelde me het verhaal voor als een estafetteloop. Dus in plaats van een of twee protagonisten die het verhaal leiden, neemt de film een wending met elk personage dat het stokje doorgeeft. De flashbacks bedacht ik zodat het publiek niet voorziet welke richting het verhaal gaat nemen. Ik vind dit het sterkste punt van Beasts Clawing at Straws: volgens mij maakt de onvoorspelbaarheid het juist leuk om de film te zien.”

Beasts Clawing at Straws is voor een speelfilmdebuut een behoorlijk grote productie. Hoe is het je gelukt om dit van de grond te krijgen?
“Dat is geheel te danken aan Jeon Doyeon. Als beginnend regisseur krijg je niet gauw de kans om met zulke geweldige acteurs te werken. Ik wilde haar altijd al vragen de hoofdrol te spelen, maar aan de andere kant komt haar personage pas na een uur voor het eerst in beeld. Gelukkig was ze erg gefascineerd door het personage, dat voor mannen een soort femme fatale is en door vrouwen gezien kan worden als een hele coole dame. Daardoor zei ze onmiddellijk ‘ja’ en vanaf dat moment ging het heel makkelijk. Het was alsof een droom uitkwam. Jeons beslissing om mee te doen haalde de andere acteurs over om mee te doen, want ze vertrouwen haar. Ook het feit dat elk personage het verhaal in de film weer vooruithelpt – als een ensemble – maakte het project denk ik aantrekkelijk voor de acteurs.”

Heeft de locatie waar de film zich afspeelt, de stad Pyeongtaek, nog een speciale betekenis?
“Het boek speelt zich af in een niet nader genoemde havenstad. Nu zijn havensteden meestal aan de kust gelegen, maar Pyeongtaek ligt aan een riviermonding een stukje landinwaarts. Die inlands gelegen haven voelde vreemd, exotisch aan. Ík voelde me er een vreemde – en dat leek me goed voor de film. Naast een haven zijn er rondom de stad ook grote fabrieken, een uitgestrekt plattelandsgebied met rijstvelden, een Amerikaanse legerbasis en een uitgaanscentrum vol met neonreclames. De mix van al die volkomen verschillende onderdelen voelde precies goed voor dit verhaal, waarin heel uiteenlopende personages nauw met elkaar verbonden blijken te zijn.”

geschreven door Sasja Koetsier