Verdieping

Een 14 uur durende filmtraktatie

31 januari 2019

Verdieping

Een 14 uur durende filmtraktatie

31 januari 2019

Het hyperambitieuze La Flor is verrassend luchtig en toegankelijk. Kijk gratis tot 6 april!

La Flor is een festival op zich: een film van bijna veertien uur, verteld in zes verschillende verhalen, stijlen en genres. Tien jaar lang heeft Argentijns filmmaker Mariano Llinás aan dit ambitieuze meesterwerk gewerkt, mede dankzij ondersteuning van IFFR via het Hubert Bals Fonds. IFFR vertoont dit jaar het volledige filmspektakel in drie delen.

Laat je niet intimideren door de speelduur. La Flor duurt misschien veertien uur, maar had eigenlijk nog veel langer mogen zijn. Zo verrassend en aanstekelijk is deze film over, nou ja, waarover niet?

La Flor is naast een B-film over een behekste mummie ook een melodrama over rocksterren met gebroken harten, een mondiale spionagethriller en nog veel meer. Maar bovenal is La Flor een megalomane meta-productie, die reflecteert op het maken van films en verhalen. De film bestaat uit zes delen, die op IFFR in drie vertoningen zijn opgeknipt: een klein filmfestival op zich.

De uren vliegen voorbij

De weg naar La Flor past wel bij de lange speelduur. Al in 2017 werd La Flor (Parte 1) op IFFR vertoond, waar het zelfs de Hubert Bals Fund Audience Award won. Toen kregen enthousiaste bioscoopbezoekers tijdens de aftiteling de belofte ‘wordt vervolgd’. Met een ondersteuning in de postproductie van het Hubert Bals Fonds is de film nu eindelijk integraal op het festival te zien: deel één, twee en drie.

Al kan je eigenlijk niet echt spreken over een integrale  film. Wat La Flor onderscheidt van andere films is de aparte verhaalconstructie die Llinás heeft bedacht. Die wordt aan het begin de film uitgelegd door de regisseur zelf. Met zijn hond aan een lijntje stapt hij het filmbeeld in. Hij gaat zitten aan een picknicktafel en pakt zijn notitieboekje erbij om uit te leggen hoe de zes delen van dit filmwerk met elkaar verbonden zijn: de eerste vier delen zijn een verhaal met een begin en midden, maar geen eind. Deel vijf vertelt een volledig verhaal, deel zes laat alleen het laatste stukje van een verhaal zien. Pak de schets in Llinás’ notitieboekje erbij en je snapt de waar de titel, de bloem,vandaan komt.

De regisseur stapt wel vaker in het filmbeeld om zijn publiek toe te spreken. Halverwege bijvoorbeeld, als je er al zeven uur op hebt zitten, komt hij even terug om de kijkers een hart onder de riem steken. Echt noodzakelijk is dat niet; de zeven uur die eraan voorafgingen zijn voorbij gevlogen.

Het intermezzo van de regisseur valt midden in een episch verhaal over vier vrouwelijke topspionnen op een levensgevaarlijke missie in Argentinië. De film volgt niet alleen die missie, maar laat ook zien hoe de vier personages zijn beland in het spionnenbestaan. Londen, Parijs, Berlijn en de Sovjet-Unie passeren de revue, om een globaal beeld te schetsen van spionage in de Koude Oorlog. Zo sluit La Flor (Parte 3) naadloos aan in themaprogramma The Spying Thing, waarin oude en nieuwe vormen van spionage onderzocht worden. Het lijkt alsof Llinás al die films in dat programma al heeft gezien, zo speels gaat hij om met de genreconventies van de spionnenfilm.

Hyperambitieus en pretentieloos

Hoewel alle verschillende, speelse verhalen weinig met elkaar te maken hebben, is er één gemene deler: de hoofdrollen worden altijd vertolkt door dezelfde vier actrices: Elisa Carricajo, Valeria Correa, Pilar Gamboa en Laura Paredes, allemaal actrices van theatergroep ‘Piel de Lava’. Als Llinás het brein van La Flor is, zijn zij het gezicht. Of het nu B-film of melodrama is, het acteerwerk van het viertal sluit altijd naadloos aan op het filmgenre waarin ze zich bewegen. Ze stralen bovendien plezier uit, waardoor je bijna vergeet dat deze film ruim tien jaar in de maak is geweest.

Plezier is ook het gevoel dat na veertien uur blijft hangen. Voor zo’n hyperambitieuze film is La Flor behoorlijk onpretentieus, luchtig en toegankelijk. Een wereldprestatie, helemaal als je bedenkt dat het na het even ambitieuze Historias extraordinarias – ook vertoond op IFFR in 2009 – pas Llinas’ tweede (!) speelfilm in zijn carrière is. De Argentijn maakte meteen zes keer achter elkaar de film van zijn dromen – dromen die nog veel langer in het hoofd blijven rondspoken dan de tijd die je in de filmzaal met La Flor hebt doorgebracht.

Geschreven door Hugo Emmerzael

La Flor kwam tot stand met steun van het Hubert Bals Fund.

Kijk gratis La Flor tot 6 april!

Andere berichten over IFFR Unleashed