Les fleurs oubliées

"Ik ben modern, maar niet modieus", zegt voormalig landbouwkundige en imker Albert tegen de lastige geestverschijning van broeder Marie-Victorin, F.S.C., de geliefde grondlegger van de Botanische Tuin van Montreal, die uit pure verveling de hemel is ontvlucht. Het is natuurlijk regisseur Forcier zelf die hier spreekt bij monde van zijn eeuwig verwarde, briljante hoofdpersonage. Want dat is wat hij is: een auteur wiens films bestaan uit gelijke delen van snoeihard tropico-surrealisme en een scherpzinnig analyse van sociaal onrecht: een explosieve mix die nooit echt 'hot' is, maar wel onweerstaanbaar voor iedereen met een non-conformistische inborst.

In Les fleurs oubliées draait het om de geboorte van een alternatieve gemeenschap: een honingdol zooitje van punkers, ecostrijders, hippies en wie dan ook, walgend van de culturele mainstream maar te vrolijk voor somberte. Het kwetsbare modernisme van Forcier is bestemd voor tere zielen die het rustig aan willen doen – voorwaar een groep kijkers die de afgelopen decennia zelden bediend werd.