Milla

Valérie Massadians eerste speelfilm, Nana (2011),was een ontroerende mix van fictie en documentaire waarin de afstand tussen het piepjonge titelpersonage en haar rol verdween, en waarin raadselachtige situaties poëzie creëerden. Milla past die techniek toe op twee onaangepaste tieners, Milla en Leo, die hun toevlucht zoeken in een stadje aan het Kanaal. Ze zijn verliefd en wonen in verlaten huizen. Meer hoeven we niet te weten. De film is gebaseerd op de ervaringen van Séverine Jonckeere, die als Milla een indrukwekkend acteerdebuut maakt als stoer, teder en kwetsbaar heethoofd.

Massadian steunt meer op het observeren van het alledaagse leven dan op de ontwikkeling van de personages en doorspekt de film met stilte en intimiteit. Tegelijk leiden het acteren en het nauwgezette camerawerk tot poëzie en magie. Eén scène belichaamt deze prachtige benadering: het stel slaapt op de achterbank van een auto en de rijp op de ruit verandert in een griezelige sluier, wat veel zegt over de lyrische empathie van de regisseur.