Un rêve solaire

Binnen zijn eigen bijzondere, maar bewust onvoorbereide universum blijft Patrick Bokanowski zich vernieuwen en onderzoeken. De zon en dromen zijn terugkerende thema’s in Bokanowski’s recente werken (Flammes (1998), Le rêve eveillé (2003), Battements solaires (2008), Un rêve (2014)). In Un rêve solaire bereikt zijn obsessie een extatische climax.
Vaak is moeilijk te bepalen waar we nu eigenlijk naar kijken: een toneelstuk, een vuurwerkspektakel, etalagepoppen in stop-motion, inktvlekken – elk frame in dit droomdagboek is veranderd na het draaien. Vormen zijn uitgerekt, over elkaar heen gelegd, vergroot en getransformeerd. Net als bij het schilderen bezitten de beelden in deze film de kracht om het zichtbare opnieuw uit te vinden. Er is zeer weinig dialoog, op een paar zinsneden na uit Dostojevski’s Boze geesten. De muziek (van de levenspartner van de regisseur, Michèle Bokanowski) speelt een bepalende rol in de opbouw van dit mystieke gevecht tussen licht en duisternis.