Umbracle

Een soort pendant van Vampir - Cuadecuc (1970): gedraaid in dezelfde tijd en ook met de vorig jaar overleden Christopher Lee, maar pas later uitgebracht. En overigens heel verschillend, zelfs al is de dreigende sfeer enigszins eender. ‘Umbracle’ komt van het Latijnse ‘umbra’: schaduw - het donkerste deel ervan om precies te zijn.
Het Barcelona dat Christopher Lee hier verkent, is zonovergoten en griezelig leeg (misschien een verwijzing naar Fata Morgana uit 1965?). Wat zoekt hij, als hij tenminste geen door dromen geleide slaapwandelaar is? Later draagt hij het gedicht The Raven van Poe voor, en zingt hij. Ook zijn er filmrecensenten die het over censuur hebben. Een lang fragment uit Pedro Lazaga’s Frente infinito (1956) biedt een mooie kijk op Francoïstische cinema op z’n ongeremdst, terwijl komieken van weleer voor een beetje verademing zorgen, al zijn zij niet per se grappig. Veel Brecht, bakken Vertov. Verbijsterend, op zijn minst.