Cabezas cortadas

Spanje was de eerste halteplaats in Glauber Rocha’s vrijwillige verbanning uit Brazilië, waaraan pas een eind kwam luttele dagen voor zijn voortijdig overlijden op 42-jarige leeftijd. Ver weg van zijn geboortegrond en inspiratiebron werden zijn films nog meer allegorisch, metaforisch en metafysisch - zo ook Cabezas cortades. Hoewel de samenleving in het Erewhon van deze film - een wereld van kwaadaardige heersers, nog ergere ondergeschikten, onderworpen inheemse massa’s en messianistische hoop - nog steeds geworteld is in het Braziliaanse, is de manier waarop hij die brengt veel abstracter: een esthetiek van naakte absoluutheden, explosief en subliem, wreed en fel, die zowel schatplichtig is aan de vluchtige geneugten van popcultuur als aan de aloude, wijze regels van het Griekse theater. Als visioen van het fascisme in zijn meest elementaire en barbaarse vorm heeft Cabezas cortades nog steeds die boze kracht, dat vermogen om ons te irriteren, te verontrusten en zelfs tot woede te brengen, die schoonheid van pure overdaad, die dringende missie.