an is that isn't always

Een man, een dictafoon, de woestijn. Daarna staat hij op een trapje in een landschap, een uitgeknipte geprinte berg op z’n rug, tokkelend op een gitaar. Het ding zelf en zijn representatie zijn de ingrediënten voor een spel gevuld met culturele verwijzingen. Hoe krijg je grip op dat punt waar daadwerkelijke ervaring en vooraf gevormd begrip van ervaring bij elkaar komen? En hoe staat dit in relatie tot ons op geluid en beeld gebaseerde begrip van realiteit?