Mijn witte hemd

‘Dood is wit’ wordt ergens in de film gezegd. Maar voordat de dood deze zuivere, maagdelijke en ‘onschuldige’ status heeft bereikt, moet nog wel heel wat werk worden verricht. Rob Krikke (syndroom van Down en acteur) heeft er zijn handen vol aan. De theatervoorstelling die naar aanleiding van het overlijden van zijn zusje wordt gemaakt, is een moeizaam proces dat door Didderiëns genadeloos én vol mededogen wordt vastgelegd.
De werkwijze die hij daarbij hanteert is van een vrijheid en zelfstandigheid die de registratie ver voorbij is. Zo krijgt het ongrijpbare van de dood een beklemmende visuele vertaling in de grilligheid van de kaders en de onscherpte van het beeld: alsof in het kielzog van Rob ook de cineast greep probeert te krijgen op het leed. En alsof dat nog niet genoeg is, lopen - doordat Rob geen ‘professionele’ acteur is - spel en realiteit ook nog eens voortdurend door elkaar heen. Althans, zo lijkt het. Dood wordt dan wellicht wit, maar dat gaat niet vanzelf.