L'occhio selvaggio

Paolo Cavara is een enigszins vergeten buitenbeentje van de Italiaanse cinema, een bescheiden meester die aanvankelijk beïnvloed werd door Gualtiero Jacopetti & Franco Prosperi, die de filmwereld radicaal veranderden met Mondo Cane (1962). Let wel, niet alle revoluties maken de wereld mooier - de Mondo-films zeker niet. In deze shockumentaries is het leven een rariteitenkabinet, een oord van zinloos lijden. Je kunt de Mondo-films misschien het best zien als Duister Surrealisme...
L’occhio selvaggio was Cavara’s eerste fictie-essay na zijn debuut Malamondo uit 1964, een werk dat minder Mondo is dan de titel belooft. De film heeft ook een sensatiebeluste invalshoek: Cavara vertelt het verhaal van een Mondo-filmmaker, die op zoek is naar het ultiem choquerende beeld - maar die vaststelt dat hij alleen maar steeds wredere 'situaties' ensceneert. Kijkers anno nu zagen de film als commentaar op Jacopetti & Prosperi's beruchte magnum opus Africa addio (1965).