Quand je serai dictateur

Deze film heeft maar twee hoofdrolspelers en beiden blijven onzichtbaar. De een is de verteller, die ons op vertrouwelijke toon toespreekt. En dan is er nog ‘George’, zijn denkbeeldige vriend. Toch zijn er nog vele andere personages: de denkbeeldige levens van een avonturier, een psychopaat, een perfecte moeder, een accountant en een onzichtbare man…
Hoewel de film lijkt te zijn opgedeeld in korte thematische hoofdstukken, ligt de werkelijke kracht ervan in de associatieve stroom die ons langs een surrealistische keten van gedachten, hypotheses en dromen voert. In de beelden lijken de decennia van 1940 tot nu allemaal door elkaar te lopen.
Met zijn verhaallijn en montagetechniek laat Yaël André ons deze anonieme en tamelijk algemene amateurbeelden met verse blik bekijken, alsof we nog nooit eerder zoiets hebben gezien. De combinatie van tekst en beelden resulteert in een bizarre meditatie over waarheid en fictie, leven en dood, vreugde en verdriet.