P3ND3JO5

De Argentijnse regisseur Raúl Perrone noemt P3ND3JO5 (uit te spreken als pendejos: slang voor tiener, maar ook voor idioot, of nog ergere scheldwoorden) een ‘cumbia-opera in drie aktes en een coda’ - cumbia is ritmische Colombiaanse muziek die in de jaren veertig immens populair werd in Latijns-Amerika. Muziek speelt sowieso een belangrijke rol: P3ND3JO5 is een stille film waarin de dialogen vervangen zijn door tussentitels en de hypnotiserende geluidsband, met hierop veel Puccini, cumbia, punk en moderne elektronische klanken, sfeerbepalend is.
De soms grofkorrelige zwart-witbeelden zijn meesterlijk gecomponeerd in het klassieke 4:3-formaat, dat tot 1953 de norm was in de filmindustrie. Perrone stopte P3ND3JO5 vol verwijzingen naar de periode van de stille film, onder meer naar Dreyers La passion de Jeanne d’Arc (1928). Net als in Dreyers film gaat het Perrone om gezichten, (starende) blikken en intense emoties.
Perrone situeerde zijn film, bestaande uit twee liefdesverhalen en een maffia-episode, in het milieu van skaters in een buitenwijk van Buenos Aires.