Las voces

In 2006 debuteerde Carlos Armella (in co-regie met Pedro González-Rubio) met Toro negro, een indrukwekkend documentair portret dat zonder twijfel inspiratie leverde voor zijn eerste eigen speelfilm. In het met een bijdrage van het Hubert Bals Fonds gemaakte, onheilspellende Las voces stelt Armella de vraag wat er met de hoofdpersoon van een documentaire kan gebeuren nadat diens filmische nut bewezen is.
De filmmaker Sebastian maakt vanuit Mexico-Stad de omgekeerde reis die vrijwel alle inwoners van het verlaten, stoffige gat La Estancia gemaakt hebben. Op zoek naar inspiratie (en een beter leven?) stuit hij op de enige twee achterblijvers van het dorp: de bejaarde Don Jesús Vallejo en zijn zoon Juan Diego. Gefascineerd door hun geïsoleerde levens en Juan Diego’s totale eenzaamheid begint Sebastian te filmen.
De onwaarschijnlijke maar intense vriendschap tussen de leeftijdgenoten wordt ruw verstoord wanneer Sebastian terugkeert naar zijn leven in de stad, maar hij belooft terug te keren. Jaren later houdt hij woord, en al lijkt Juan Diego nergens te bekennen, in het dorp broeit hun hechte verbond nog na.