How to Disappear Completely

In het openingsshot glijdt de camera over de daken van het dorp: een lappendeken van golfplaten, hutjemutje, benauwd. Geen wonder dat de hoofdpersoon van How to Disappear Completely hier weg wil. Niet omdat ze lijdt onder haar Bijbel-declamerende moeder of haar dronken nietsnut van een vader, maar simpelweg omdat ze zich een andere, van de alledaagsheid losgezongen wereld kan voorstellen. En dus denkt zij zich een ontsnapping.
De experimentele films van Raya Martin zijn weleens beschreven als ‘visuele LSD-trips’. In How to Disappear Completely houdt hij een realistischer stijl aan, maar laat niettemin droom en werkelijkheid moeiteloos met elkaar vervloeien. Horror à la The Blair Witch Project wisselt hij af met documentaire-achtige scènes. Het veelkleurige geheel wordt bij elkaar gehouden door een fantastische elektro-soundscape, luchtig en verontrustend tegelijkertijd.
Wie er uiteindelijk precies verdwijnt, of er überhaupt wel iemand verdwijnt, daar is het Martin niet om te doen. Hij is geen verhaaltjesverteller. Hij opent emotionele en cognitieve registers.