Penumbra

Het grensgebied tussen de Mexicaanse kustprovincies Jalisco en Colima is droog, rotsachtig en woest. De schaarse bevolking van deze arme en geïsoleerde streek spreekt een eigen taaltje, dat moeilijk te volgen is voor buitenstaanders. Hun dagelijkse gevecht voor het bestaan is doorspekt van rituelen, waarin geesten en natuurgeloof een belangrijke rol spelen.
Dit geldt zeker voor de oude jager Adelelmo Jimenez, hoofdpersoon in Penumbra, en zijn vrome vrouw Dolores. De film volgt Adelelmo in zijn tochten door het woud, strikken voor wild uitzettend en speurend naar medicinale planten. Zijn vrouw blijft thuis, doet de was, bereidt een schrale maaltijd.
‘Penumbra’ is een term uit de optica en betekent halfschaduw. Regisseur Eduardo Villanueva draaide zijn complete film in de uren tussen daglicht en duisternis. Zo versterkt hij de sfeer van een tussenstaat, een maatschappelijk vacuüm waarin de tijd lijkt stil te staan. Tevens refereert hij ermee aan het clair-obscur in de schilderkunst van bijvoorbeeld Caravaggio - heftige, dramatische licht-donkercontrasten waarmee diepte en volume worden gesuggereerd.
Behalve schilderachtig is Penumbra diep menselijk. Via de levens van een bejaard echtpaar portretteert de film een wereld die aan het verdwijnen is. Adelelmo lijdt aan astma, die niet alleen zijn longen aantast maar ook zijn mentale weerbaarheid. Dolores rouwt om haar zoon, die werd neergestoken toen hij de Mexicaans-Amerikaanse grens probeerde over te steken. Ze wachten op het einde.