Lawinen der Erinnerung

Dominik Graf nam aanvankelijk contact op met schrijver-regisseur Oliver Storz omdat hij diens semi-autobiografische roman Die Freibadclique (2008) wilde verfilmen. Maar het liep anders: de twee tv-auteurs, van twee verschillende generaties, konden het meteen goed vinden, en toen de oudere terminaal ziek bleek te zijn bracht de jongere meteen geld bij elkaar voor een documentaire-essay over: de weg die een man aflegde van de puinhopen van het Derde Rijk naar de naoorlogse wederopbouw; het begin van een nieuwe kunst in een nieuw land; kansen die zelden gegrepen en te vaak verspeeld worden; de hoop die zo vaak de kop ingedrukt is en de weinige dromen die echt verwezenlijkt zijn.
Maar Lawinen der Erinnerung is meer dan in getuigenissen gewortelde memoires. Het is een troosteloze terugblik vol woede en tederheid; een bespiegeling op een cultuur en esthetiek van onzekerheid en burgerlijke scepsis die is verdwenen; en een vernietigende aanklacht tegen de manier waarop we het mooiste en zinvolste dat die generatie heeft geschapen verraden hebben.