Voice of My Father

De Koerdische Mehmet ('gespeeld' door coregisseur Zeynel Dogan) woont met zijn zwangere vrouw in Diyarbakir, een stad in het oosten van Turkije. Mehmets moeder Basé (Asiye Dogan, ook in werkelijkheid Zeynels moeder) woont in haar eentje in het ouderlijk huis in Elbistan, een bijna uitgestorven dorp in de provincie. Mehmets oudere broer Hasan is het land uitgevlucht, nadat hij zich eerder had aangesloten bij de guerrillabeweging. Sindsdien heeft hij niets meer van zich laten horen.
Hun vader Mustafa vertrok naar Saudi-Arabië om geld te verdienen voor zijn gezin. Tijdens het werk is hij om het leven gekomen; het enige wat Mehmet nog van hem heeft, is een van de audiocassettes die in plaats van brieven heen en weer zijn gestuurd (lezen en schrijven konden zijn ouders niet). Nu hij zelf vader wordt, vraagt Mehmet zijn moeder naar de overige cassettes. Zij houdt de boot af; ze wil niet dat het beeld dat Mehmet van zijn vader heeft, verandert.
Het fraai gefotografeerde Voice of My Father is een poëtische meditatie over identiteit en bloedbanden. Tegelijk is het een diepgravend portret van een land in transitie; een land dat worstelt met zijn verleden. Net als in de vorige film van Orhan Eskiköy, On the Way to School, is de taal van wezenlijk belang. En net als On the Way to School balanceert Voice of My Father op het raakvlak van fictie en documentaire: het verhaal is verzonnen, maar gebaseerd op de ware familiegeschiedenis van Zeynel Dogan.