Traité de bave et d'éternité

Het Cannes-jurylid Jean Cocteau liet in 1951 optekenen dat misschien over vijftig jaar de radicale esthetiek van deze film beter gewaardeerd zou worden. Poëet, filmrecensent en visueel kunstenaar Isou’s eerste en meteen laatste experiment in filmmaken leverde het gewenste schandaal op. Na vijf minuten vol Lettristische poëzie in het donker bedankt de film voor iedere verdere waardering van het publiek.
Een zekere Daniel personifieert alles waarvan Isou houdt en haat in de film. Struinend door de straten van Parijs als een proto-beatnik bepleit hij een film waarvan je ogen pijn zouden doen. Maar zijn doel is ook ‘bloemen te beeldhouwen uit pelicule’.
Isou inspireerde velen om de standaardparameters van de film ter discussie te stellen en om de discrepantie tussen beeld en geluid te benutten of het filmmateriaal zo veel mogelijk aan te tasten. De film die de film wilde vernietigen is nu ironisch genoeg gerestaureerd en het pompeuze manifest is daadwerkelijk onderdeel van de canon geworden.