Nana

Nana, bekroond met de prijs voor het beste debuut op het filmfestival van Locarno, beziet de wereld vanaf de ooghoogte van een autonoom vierjarig meisje op het Franse platteland. Als ze op een dag thuiskomt, treft ze een leeg huis aan. Elke uitleg over de verdwijning van haar moeder ontbreekt, zodat de kijker net zo weinig meekrijgt van de volwassen wereld als het kleine meisje, dat geheel haar eigen weg gaat.
Ze blijkt zich prima te kunnen redden. Ze kleedt zichzelf aan, gaat het bos in, springt over een slootje, eet een boterham. De paardenbloemen en het mos zijn als één groot wonderlijk avontuur voor haar, maar ook voor een dode haas en een geslacht varken sluit ze haar ogen niet.
Nana verruilt een expliciete verhaallijn voor een ongedwongen blik op de oerinstincten van een kind dat zichzelf mag zijn, zonder volwassenen die hun ideeën op haar projecteren. De verfijnde belichting en uitgekiende composities verraden Massadians achtergrond als fotograaf; ze werkte lange tijd samen met Nan Goldin.