Los labios

Drie vrouwen op een Argentijns busstation. Ze kennen elkaar niet, maar nemen samen een nachtbus naar een onbeheerd ziekenhuis in het tropische noorden van het land. Dit wordt hun uitvalsbasis om gezondheidszorg te bieden; Coca, Luchi en Noe bezoeken bewoners van afgelegen dorpen, die worden geplaagd door armoede, honger en knokkelkoorts.
We zien een moeder met zes kinderen, een werkloze man op zoek naar twee kleine kinderen, een 78-jarige man die lijdt aan ondervoeding, en een tienermeisje dat voor de tweede keer zwanger is - waarschijnlijk van haar vader.
De patiënten worden 'gespeeld' door mensen uit de lokale bevolking. Het integreren van documentaire-elementen een fictiefilm is een recept dat meer recente Argentijnse films toepassen, en dat Santiago Loza (Tiger Award-winnaar in 2003 met Extraño) en Iván Fund heel nadrukkelijk gebruiken in dit waardige, kleinmenselijke drama. Als Coca, Luchi en Noe in het ziekenhuis elkaars haar doen en lipstick opsmeren, is dat overduidelijk in scène gezet. Het vormt een schril en droevig contrast met de rauwe werkelijkheid die ze op hun zorgmissie tegenkomen.