Eika Katappa

De titel van Werner Schroeters eerste lange speelfilm is te vertalen als 'verstrooide beelden'. Een treffende omschrijving van een associatieve en fantasievolle film, een experimentele collage van beeld en geluid zonder duidelijke samenhang -­­ die moet uiteindelijk ontstaan in het hoofd van de toeschouwer. Eika Katappa is een unieke versmelting van elementen uit de opera-, theater- en filmwereld. Schroeter verwijst naar allerlei culturele archetypen en mengt moeiteloos kunst en kitsch, feiten en mythes, en hoge en lage cultuur: zo is op de geluidsband zowel operadiva Maria Callas te horen als de populaire zangeres Caterina Valente.
Zijn acteurs, onder wie vaste Schroeter-verschijning Magdalena Montezuma, doen bewust geen moeite om synchroon mee te mimen met de liederen die te horen zijn: veel opera-aria’s, maar ook Duitse schlagers. Dit extatische en gestileerde melodrama ontving in 1969 de Josef von Sternberg-prijs als meest originele film tijdens de Internationale Filmwoche Mannheim.