Carancho

Voormalig Tiger Award-winnaar Pablo Trapero (Mundo grúa, 2000) wilde met Carancho een Argentijnse film noir maken. Geen klassiek detectiveverhaal, maar een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de duisternis - in een oorlogsgebied, zoals Trapero het zelf noemt. Dat oorlogsgebied is hier de schimmige wereld van schadeclaims en verkeersongelukken, waarin slachtoffers opgejaagd door handige advocaten geld proberen te verdienen door de zwakke plekken in de wet op te zoeken.
Sosa is zo’n advocaat die avond aan avond eerstehulpposten langsgaat om zijn visitekaartje in de handen van de slachtoffers te drukken. Op een avond ontmoet hij de jonge arts Luján, en vanaf dat moment groeit er een onwaarschijnlijke romance tussen een vrouw die levens probeert te redden en een man die daar geld aan probeert te verdienen.
De titel van de film verwijst naar aasgieren die op de Argentijnse pampa’s leven, en leidde ertoe dat recente wetgeving in Argentinië tegen dit soort juridische praktijken de naam ‘anti-caranchowet’ meekreeg.