Tiro en la cabeza

Een schietincident op 1 december 2007 in Frankrijk, waarbij twee Spaanse agenten in burgerkleding werden gedood in een ‘toevallige’ confrontatie met mogelijke leden van de gewapende Baskische afscheidingsbeweging ETA, vormde het uitgangspunt van Jaime Rosales’ jongste film. De regisseur koos ervoor om de dagen voorafgaand aan de moordpartij te verfilmen, en wel zo dat de kijker zelf tot een surveillerende partij zonder afluisterapparatuur wordt. Obscuur blijvende handelingen en een dialoogloze opeenvolging van ontmoetingen veroorzaken een dwingende suspense. Rosales filmt de gesurveilleerde hoofdverdachte tijdens alledaagse gebeurtenissen - hij werkt op kantoor, ontmoet familieleden, drinkt een glas met vrienden - maar nooit van dichtbij. De camera tuurt door ramen van huizen, etalages, winkelruiten en cafédeuren en laat de kijker wachten, observeren, wachten. De statische observaties worden op onvoorspelbare wijze doorkruist door mensen die door het beeld lopen en verkeer dat de kijker even het zicht op de geobserveerden ontneemt. Rosales speelt nadrukkelijk met verwachtingen en verwarring, die vanwege het gebrek aan gemakkelijke clues de observant op de proef stellen. Door zijn rigoureuze formele keuzes lijkt hij een onverwachte twist te willen geven aan het cliché van terroristische masterplanning en ontmythologiseert hij het persoonlijke leven van verdachten. Verwacht daarom geen actiethriller, maar veeleer een deconstructionistisch experiment waarin tijd en tijdsbeleving de hoofdrol spelen.