The Terence Davies Trilogy

'Aanvankelijk waren er drie halflange films (Children, Madonna and Child, Death and Transfiguration), die allen dezelfde hoofdfiguur hadden, Robert Tucker, en hem volgden van zijn jeugd tot zijn dood en zo een beeld gaven van zijn levenslange verscheurdheid tussen zijn (homo-)seksualiteit, katholicisme en familieachtergrond. Terence Davies (1945, Liverpool) heeft deze drie films nu gemonteerd tot een lange speelfilm waarin de originele drie delen drie aktes zijn in een voortdurend drama. Om een referentie te geven: de Davies Trilogy lijkt op de trilogie van Bill Douglas (My Childhood, My Ain Folk en My Way Home). Davies heeft zijn gefragmenteerde verhaal teruggebracht tot de allernoodzakelijkste feiten: de manier waarop het licht door een venster valt en een kamer en het personage erin verlicht, een blik, een terloops gehoorde halve opmerking, de toon waarop een naam wordt uitgesproken: het biedt allemaal meer benodigde informatie dan dialoog (die tot een minimum beperkt blijft). De plotselinge schok van seksuele zelfontdekking als de jonge Robert water ziet stromen over het lichaam van een oudere jongen in een schooldouche is nooit eerder zo zorgvuldig (en efficiënt) in beeld gevangen. De film is niet vrolijk stemmend (dat zijn films over onderdrukking nooit), maar wel uitermate ontroerend.' (David Overbey, 1984)
Zie ook Of Time and the City (2008) in Spectrum.