The Middle Mystery of Kristo Negro

Niet iedereen kan daartegen, maar de film opent met wat een eeuwenoud ritueel moet zijn. Een aantal mannen slacht en vilt een dier in het open veld. Het is een nog jonge waterbuffel (karbouw) en hij blijft nog doorademen als hij al bijna geen huid meer heeft. Het landschap heeft een Bijbelse allure en de mannen zijn tijdloos gekleed. Minder tijdloos zijn de Romeinse legionairs die verschijnen en verdwijnen. Een Christusachtige figuur blijft eenzaam in het lege landschap achter en begint met het karkas van de karbouw te zeulen of het zijn kruis was. Evengoed lijkt hij al zijn zonden te dragen door een hels landschap dat als in een koortsdroom is vormgegeven
Zonder de katholieke kerk was er zeker ook nooit zoiets als cultfilm ontstaan. De oude, theatrale en mystieke rituelen van de kerk zijn een onuitputtelijke bron voor filmmakers die gevoelig zijn voor een vergelijkbare hysterische vervoering of die het conservatieve instituut willen bespotten.
Hoewel je het zou kunnen verwachten bij een uitgesproken undergroundfilmmaker als Khavn, is van spotten met het geloof niet direct sprake. Eerder trekt hij het element van zelfkastijding dat bij bepaalde rituelen past (zoals de nagespeelde kruisgang) een stap verder door en maakt het ritueel echter dan het misschien was bedoeld.
In het Hungry Ghosts-programma draait ook nog Three Days of Darkness van dezelfde regisseur. (GjZ)