The Dark Harbour

De film heeft een eigenzinnige eigen stijl. Een grauw realisme (het duister van de vervallen haven) en een soms bonte nostalgie (in het café of de huiskamer) worden vanzelfsprekend met elkaar verbonden. Vanzelfsprekendheid is toch ook in het algemeen een eigenschap in deze komedie die soms te echt lijkt voor een komedie en te komisch om waar te zijn.
Hoofdpersoon is de visser Manzo Ishiguro. Hij is visser omdat zijn vader dat ook was. Grote mond en een klein hartje. Hij loopt al tegen de veertig, maar heeft nog geen vrouw of vriendin. Misschien heeft hij wel nooit een vriendin gehad. Als de bestuurders van het kleine en kille vissersplaatsje een datingavond organiseren in de plaatselijke kroeg, waagt hij ook een kansje. Met weinig overtuiging overigens en gedoemd tot mislukken. Pijnlijk en komisch in zijn onhandigheid.
Plotseling heeft hij een compleet gezin. Mitsuko en Masao, een alleenstaande moeder en haar zoontje, zijn zomaar zijn huis binnengekropen. Ze willen wel blijven. Eerst gooit hij ze op straat, maar al snel realiseert hij zich de onverwachte mogelijkheid tot liefde en huiselijk geluk.
De humor van de film - en hij is zonder twijfel humoristisch - zit in de details, in de kleine afwijkingen in dagelijkse patronen. De regisseur maakt zich vrolijk om zijn personages, maar bespot ze niet. Het is een film over liefde, en de maker houdt duidelijk van zijn onhandige karakters. (GjZ)