Shirin

De nieuwe film van de Iraanse meester Abbas Kiarostami is een anderhalf uur durende, fascinerende kijk op de emoties van 112 Iraanse vrouwen die samen met Juliette Binoche in een bioscoop (blijkbaar) naar een Perzische liefdesgeschiedenis kijken. De gezichten van de Iraanse actrices (onder wie Hedieh Tehrani, Niki Karimi en Leila Hatami) worden, terwijl ze naar het verhaal van Shirin kijken, zorgvuldig in statische beelden gevangen. Het is een origineel experiment, omdat de regisseur zijn publiek niet laat zien wat de vrouwen zien - wij zien alleen de vrouwen, zonder ooit een glimp op te vangen van waar zij naar kijken. Die film is alleen aanwezig in de vorm van zijn uitbundige soundtrack. Shirin is in feite een lange uitwerking van Kiarostami’s filmpje van drie minuten Where Is My Romeo, dat deel uitmaakte van de compilatie To Each His Cinema (2007). De regisseur werd zo geïnspireerd door het idee, dat hij besloot om het uit te werken tot een volledige speelfilm. De verhaallijn van Shirin is gebaseerd op het 12e-eeuwse Perzische gedicht Khosrow e Shirin van Farrideh Golbou over de driehoeksverhouding tussen een Iraanse koning, een Armeense koningin en Iraanse beeldhouwer. Een uitdagend werk van deze Iraanse meester, dat we moeten volgen als klassieke muziek - vanuit ons gevoel. (LC)