Schottentor

In de Schottenpassage, een ondergronds trein- en tramstation in Wenen dat alleen door een grote ovale opening met de buitenwereld in verbinding staat, verplaatsen zich dagelijks duizenden passanten. Pfaundler, een inmiddels in Taiwan wonende Weense regisseur, koos deze plaats als de arena van zijn in vorm en inhoud originele film over de diepere drijfveren van de mens. Hij laat er enkele personages, niet gehaast op weg naar een bekende eindbestemming, de tijd even stil zetten met dagdromen over mogelijke ontmoetingen en pogingen tot een authentieker contact met hun ware zelf.
De regisseur begint zijn film met een opmerkelijke opmaat als hij vertelt dat hij eigenlijk met zijn cast en crew naar de kust wil reizen, maar daartoe door gebrek aan middelen niet in staat is. De wijde horizon die daar gevonden zou zijn, blijft als een niet-gerealiseerd wenskader boven de karakters hangen, onder wie een bloemenverkoopster, een leraar en een oude man. Pfaundler verbeeldt als tegengif sommige van hun fantasieën en laat hun monologue intérieur de uiterst persoonlijke gronden van hun verlangens prijsgeven. Hoewel Schottentor zich voor zeventig procent in de openbare ruimte afspeelt, scheppen deze bespiegelingen in combinatie met de vrijgevochten wisselingen tussen realiteit en verbeelding een opmerkelijke intimiteit. Maar zich totaal verliezen in zijn personages doet de regisseur niet. Zijn formele stijlbreuken creëren tegelijkertijd een reflectieve, milde afstand.