Nulle part terre promise

Drie reizen van Europeanen die elkaar niet kennen, weeft Finkiel in zijn Nulle part terre promise door elkaar. Zonder dat zij het beseffen, kruisen hun levens elkaar, heel even. Een groep Koerdische vluchtelingen, onder wie een vader en zoon, die via Hongarije hun reis naar Engeland hopen te vervolgen, maar met hun vrachtauto in Boedapest stranden. Een jonge studente die alleen naar verschillende steden reist, zonder succes contact op probeert te nemen met een vriend en onderweg daklozen met haar camera vastlegt. Een jonge manager die de verhuizing van een koelkastfabriek van Frankrijk naar Hongarije coördineert en bij wie soms heel even de twijfel over de sociale rechtmatigheid van zijn baan de kop opsteekt. Finkiel legt weinig uit en er is nauwelijks dialoog. De reisfragmenten ontvouwen zich en passant, alsof er bij wijze van spreken toevallig wordt ingezoomd op de lotgevallen van een willekeurige selectie Europeanen op zoek naar meer geluk. Maar Finkiel brengt in zijn half documentaire, half fictieve epos subtiele verschuivingen aan in de ervaringen van zijn migranten. Hoewel hun sociaaleconomische uitgangspunten heel verschillend zijn, is het nog maar de vraag voor wie de reis uiteindelijk het best zal uitpakken. Nulle part terre promise lijkt van een beschouwende afstandelijkheid, maar stelt paradoxaal genoeg met deze schijnbare objectivering scherp op persoonlijk isolement in het Europa van nu.