Nucingen Haus

In de wereld van Raúl Ruiz is het niet vreemd als op een huis in Chili een bord hangt met ‘hier wordt alleen Frans gesproken’. Ook van geestesverschijningen, een verwarrend tijdsgevoel en camerabewegingen die nergens naartoe gaan, moet niemand raar opkijken.
De enige die zich wel steeds verbaast, is William Henry James III (Jean-Marc Barr), samen met zijn vrouw (Elsa Zylberstein) de nieuwe Franse eigenaar van het huis. De bediening ontvangt hen met argwaan en eigenzinnigheid. De één lacht overdreven op de meest onverwachte momenten, de ander rent voorbij door de klassiek ingerichte gangen. ‘Zoals mijn vader zei,’ vertelt een voice-over in een verwijzing naar een beroemd filmcitaat, ‘moet je tussen de legende en de geschiedenis altijd de legende kiezen.’
En dat is wat Ruiz doet met Nucingen Haus, vrij naar een verhaal van Balzac. Er zijn vampieren, klokken die stil blijven staan, deuren die plotseling dichtslaan, schreeuwende vrouwen in nachtkleding en een weldadige aankleding. Die zorgvuldige sets creëren, samen met de kostuums en het bestudeerde gedrag van de meeste personages, een theatrale sfeer. Die wordt versterkt door bevreemdend absurdisme, zoals de groep boeren die zwijgend in een hoek staat en het terugkerende gezoem van onzichtbare vliegen. De camera zweeft er bijna autonoom tussendoor: komt dichterbij, trekt zich terug of draait na afloop van een scène langzaam weg. Het schept een wereld tussen waak en droom - of nachtmerrie.