La vie moderne

Stadsmensen hebben vaak een romantisch verlangen naar het platteland, veel plattelandsmensen voelen zich uit zakelijke motieven tot de stad aangetrokken. De zakelijkheid wint het van de romantiek; het platteland is op hoge snelheid aan het ontvolken, terwijl stedelijke gebieden uit hun voegen barsten.
In zijn documentaireserie Profils paysans legt Raymond Depardon de verdwijnende Franse plattelandscultuur vast. Na L’approche (2001) en Le quotidien (2005) is dit het derde deel, dat opent met een vooruitrijdende camera op een landweggetje in de Cevennen en eindigt met een achteruitrijdende camera in hetzelfde schilderachtige, verlaten landschap. Daartussen zijn enkele portretten te zien van mensen die er (nog) wonen, grotendeels opgebouwd uit gesprekken aan de keukentafel. Het tempo is toegesneden op de omgeving: traag, maar niet vervelend. De plattelanders zijn zuinig in hun woorden, geen uitbundige vertellers die zich bekommeren om de vraag hoe ze op anderen overkomen. Het korte, stugge, doelmatige antwoord overheerst. De strijd om te overleven is hard en loopt niet altijd goed af. Er zijn problemen met het vee: ziekte, dood of de al dan niet gedwongen verkoop ervan. En de bewoners worden geteisterd door ouderdom, eenzaamheid, de groeiende generatiekloof en gebrekkige inkomsten. Het versterkt het gevoel dat we getuige zijn van iets dat onherroepelijk verdwijnt, vermalen door de moderne tijd. La vie moderne stemt weemoedig, zonder in clichés te vervallen.