Der Tag

De films van Uli Schüppel behoren niet tot een vaste discipline. Je kunt niet zeggen dat hij de ene keer een muzikale documentaire maakt en de andere keer een experimentele speelfilm. Hij maakt films die steeds aan verschillende domeinen raken en deze poëtische en essayistische film is daar een uitgesproken voorbeeld van. Je kunt de film in de eerste plaats visueel noemen. Je kunt ook zeggen dat de film gebouwd is op een off-screen gesproken tekst. En je kunt beweren dat de muziek de structuur en de sfeer van de film geheel bepaalt. Het klopt allemaal. Het is een tekstueel, visueel en muzikaal experiment.
De dag uit de titel is de dag dat iemand stierf. Een getuige wordt gevraagd nauwkeurig na te vertellen hoe die voor hem of haar bijzondere dag is verlopen. Die dag die in het geheugen staat gegrift door het verlies van een dierbare. De vertellers komen niet in beeld. De camera volgt het verhaal door de plaatsen die ze beschrijven. Lege en poëtisch gefotografeerde plaatsen. Plaatsen met een geschiedenis. Een geschiedenis die nu dus deels onthuld is. Er zijn ruim tien van dit soort verhalen in de film, die door het bijzondere geluid en de muziek een samenhang krijgen.
De dood was de aanleiding voor de diverse hoofdstukken, maar toch lijkt de film niet over de dood te gaan. Ook niet over het leven trouwens, maar eerder over een soort tussenvorm. (GjZ)