Awaydays

Paul Carty (Nicky Bell) is 19 jaar, ziet er leuk uit, is grappig, slim - en verveelt zich te pletter. Zijn volledige loon gaat op aan uitgaan, platen, voetbal en concerten. Bij een optreden van The Bunnymen loopt hij Elvis (Liam Boyle) tegen het lijf, een lid van de beruchte bende ‘The Pack’. De bendeleden kleden zich stijlvol, hebben androgyne, hoekige ‘wedge’-kapsels en dragen liefst designkleren. Elvis is een romanticus uit een achterstandswijk, een dromer met grootse plannen om te ontsnappen, naar Berlijn, New York, waarheen dan ook… en hij wil dat Paul met hem mee gaat.
Hij is helemaal dol op zijn nieuwe makker en maakt plannen voor alle grote reizen die ze samen gaan maken. Paul leert echter al snel ook de ‘andere’ Elvis kennen: humeurig, fatalistisch en bezitterig. Hun wegen beginnen uiteen te lopen en dat draait uit op een crisis in zowel hun eigen leven als dat van anderen.
Tegen de achtergrond van de beginjaren van Thatchers premierschap schildert Awaydays een schril, duister-romantisch portret van een jonge generatie die doet wat elke jonge generatie doet, maar dan wanhopiger en heftiger: vechten, drinken, naar muziek luisteren, banden smeden, voetbal kijken, drugs gebruiken, zichzelf stileren. Kevin Sampson bewerkte zijn eigen cultroman tot scenario. De film is een triomfantelijk portret van de jeugdcultuur, met veel nadruk op kleding, taalgebruik, de vriendschappen en de onzekerheden, met fantastisch acteerwerk en een geweldige postpunk-soundtrack waarin we onder meer Echo & The Bunnymen, Magazine, Joy Division en Ultravox horen. (EH)