Unas fotos en la ciudad de Sylvia

Unas fotos en la ciudad de Sylvia zou met wat fantasie als een ‘documentaire’ voorstudie van En la cuidad de Sylvia beschouwd kunnen worden. Deze in alle opzichten ingenieuze zwartwit-compositie is het dagboek van een onbekende verteller, die de kijker in aftastende zinnen toespreekt. Niet in voice-over, want de film is geluidloos (!), maar via gedoseerde titels, die langzaam maar zeker het raster van de in de film verbeelde zoektocht vrijgeven.
Het is het verslag van een filmmaker die terugreist naar Straatsburg om op zoek te gaan naar de vrouw die hij er 22 jaar geleden bij toeval ontmoette. Volgens de logica van simpele deductie probeert hij haar huidige verblijfsplaats te lokaliseren. Het mogelijke weerzien wordt tot een filosofisch en visueel voorwendsel om haar, via de studie van andere vrouwen, in gedachten opnieuw te modelleren. De regisseur trekt parallellen met literaire kopstukken als Dante, Goethe en Petrarca, die in hun werk hun ideale vrouwen eerden. Guerín keert terug naar de basis van de filmtaal en kijkt, schetst en monteert sequenties vol referenties aan filmpioniers en grootmeesters als Hitchcock, Bresson en Godard. Het bewegende beeld wordt teruggebracht naar zijn oorsprong: een opeenvolging van stilstaande beelden. De zoektocht naar de verdwenen vrouw opent de protagonist opnieuw de ogen.